Ik voel niets
„Ik voel helemaal niets,” zei ze toen ze bij het paard stond. Het coachpaard was het er mee eens, hij draaide zich direct om en liep weg. Hier valt niets te coachen, dacht hij zeker.
Ik was even van mijn stuk gebracht. Dit was wel het laatste wat ik verwacht had van iemand die bij mij was gekomen omdat ze maandenlang huilend in bed had doorgebracht.
Misschien voelt ze nóg niets, omdat we nog niet echt begonnen zijn met de coaching, bedacht ik me. Dus ik vroeg aan Marieke* of ze wat meer kon vertellen over de periode waarin ze huilend thuis had gezeten.
Ze vertelde hoe moeilijk het was om aan haar collega’s uit te leggen waarom ze niet kon werken, dat ze niet met vriendinnen af kon spreken omdat ze alleen maar kon huilen als ze aan de koffie zaten, dat ze vaak om vier uur ’s middags al naar bed ging omdat ze wanneer ze sliep tenminste niet meer huilde.
Er was geen aanleiding voor geweest. Ze was zo maar ineens op haar werk in huilen uit gebarsten en kon niet meer stoppen. Burn-out, had de bedrijfsarts gezegd en daar moest ze het maar mee doen.
Toen ze het vertelde voelde ik zelf een brok in mijn keel. Dit moet een afschuwelijke tijd voor haar zijn geweest. Dus vroeg ik haar nogmaals hoe ze zich nu voelde, nu ze mij dit verteld had. „Ik voel nog steeds niets” zei Marieke.
Het paard was helemaal afgehaakt. Hij was iets voor zichzelf gaan doen aan de andere kant van de bak. Ik vertelde eerlijk aan Marieke dat ik dit nogal een lastige situatie vond.
Het kan toch bijna niet dat iemand eerst maandenlang aan het huilen is en nu helemaal niets voelt?
Voor Marieke was dit helemaal niet zo verrassend. Ze vertelde dat ze voorheen ook vrijwel nooit iets voelde.
„Ik was altijd wel een bikkel vond ik zelf, ik voelde me eigenlijk nooit verdrietig, of boos, of emotioneel. Ik kon de dingen heel goed van me afzetten. Ik ben nu dus weer de persoon die ik voor mijn burn-out ook was.”
Nu begreep ik er helemaal niets meer van. Wat wilde ze dan van mij? Ik voelde me nu net als het paard, dat ook al besloten had dat hij overbodig was in de coaching en dat hij zich dus beter nuttig kon maken als grasmaaier.
„Dat werkte lange tijd heel goed” ging ze verder, „maar nu ben ik bang dat ik alle emoties opstapel en dat ik over een tijdje weer instort. Ik wil dat echt niet nog een keer meemaken. Ik probeer nu dus heel hard om wél iets te voelen, maar ik voel gewoon niets. Daarom ben ik ook hier gekomen. Ik wil leren hoe ik wél iets kan voelen.”
Ze was even stil en zei toen heel zachtjes: „Stel dat er nu iets gebeurt. Iets ergs bedoel ik, iets waar ik écht verdriet over zal hebben. Wat nou als ik weer begin met huilen en dan nóóit meer op kan houden?”.
Het paard kwam direct op ons afgelopen. Hij keek mij vrolijk aan, blij dat de coaching nu echt kon beginnen.
*In verband met de privacy heet ze in werkelijkheid anders.
©Centrum voor Paardencoaching, Wendela den Tonkelaar, 2016-2020
Herkenbaar? Laat hieronder een reactie achter!
PS Benieuwd hoe de volgende sessie met Marieke verlopen is? Lees het vervolgverhaal hier!
