Grenzen aangeven met 500 kilo oefenmateriaal
Ik zie het eigenlijk bij de eerste kennismaking al. Het paard dat net iets dichterbij komt dan normaal. De vrouw die daarop een stapje achteruit doet. Ze lacht en zegt dat ze het een lief paard vindt.
Ja, dit is er weer eentje: Iemand die niet goed haar grenzen aan geeft bij anderen.
Vandaag is Maartje*, eind dertig, huisarts, bij mij en coachpaard Beauty. Ik heb Maartje gevraagd om een rondje te lopen met Beauty, een elegante, donkerbruine, slanke merrie.
Zij loopt aan de binnenkant, het paard loopt aan de buitenkant. Het paard duwt haar steeds een beetje verder naar binnen.
Maartje doet steeds een stapje opzij.
Uiteindelijk lopen ze een heel klein rondje in het midden van de paddock, in plaats van een grote ronde langs de omheining.
Prettig voor het paard, want zo kost het haar weinig energie. Dit was echter niet wat Maartje wilde en na afloop vraagt ze zich af hoe dit nou heeft kunnen gebeuren.
Als ik dit met Maartje bespreek dan gebeurt hetzelfde nog een keer.
Het paard, dat vrij rond mag lopen als ik met mijn cliënten in gesprek ben, komt bij ons staan. Beauty duwt Maartje een stukje aan de kant.
Maartje doet een stapje naar achter.
Het paard komt verder tussen ons in staan. Maartje doet nog een stapje naar achter. Aan het eind van ons gesprek staan Maartje en ik ineens een paar meter uit elkaar.
Ongemerkt is het paard weer over Maartjes grenzen gegaan.
Het lijkt wel alsof paarden het feilloos aanvoelen als je van nature niet goed bent in het aangeven van je grenzen. Precies bij deze mensen laten mijn coachpaarden altijd al in de eerste paar minuten van de sessie zien wat het probleem is.
Het zijn geen paarden die iederéén omver duwen. Alleen bij deze mensen doen ze dat.
Precies de mensen die dan een stapje opzij doen. Die het paard te veel in hun persoonlijke ruimte laten komen. Die zich er eigenlijk niet prettig bij voelen, maar er ook niets aan doen.
Nu denk je misschien: als het paard jou aan de kant duwt, duw dan gewoon terug! Maar nee, zo werkt het niet. Deze kleine, slanke merrie weegt al 500 kilo, de meeste van haar vrienden zijn nog zwaarder.
Die 500 kilo duw je echt niet zomaar aan de kant.
Je zal met je lichaamstaal moeten aangeven dat het paard niet in jouw persoonlijke ruimte mag komen. Doe je dat op een respectvolle, maar duidelijke manier, dan zal het paard ook respectvol reageren en gepaste afstand houden.
Ik trek met mijn laars een streep door het zand en leg aan Maartje uit dat die streep de grens is waar Beauty niet overheen mag. Maartje moet aan de ene kant van de streep blijven en Beauty aan de andere kant van de streep.
Het lukt Maartje met wat tips best aardig om met haar lichaamstaal aan te geven dat Beauty afstand van haar moet houden. Bij navraag blijkt het echter bij Maartje van binnen heel anders aan te voelen.
Hoe dat voelt en wat we daaraan gaan doen? Dat lees je in de volgende blog: Super ongemakkelijk, zo voelt het om je grenzen aan te geven.
*Vanwege de privacy is Maartje niet haar echte naam en zijn persoonlijke details fictief.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2020
Herkenbaar? Laat hieronder je reactie achter!