Help! Ik voel iets!
Als je bang bent voor je eigen gevoelens, hoe los je dat dan op? Marieke ging zich (onbewust) afsluiten voor haar gevoelens. Daardoor voelde ze niets meer. Dat vond ze destijds erg prettig, vertelt ze me. Toch hield ze het niet vol, met een burn out tot gevolg.
Nu is ze bij me omdat ze wél weer wil leren voelen. Ze wil haar gevoelens toelaten. “Niet allemaal hoor”, zegt ze er bij, “alleen de positieve gevoelens. Ik wil niet weer dagenlang moeten huilen of continu bang zijn.”.
Ik begrijp van Marieke* dat het haar vooral gaat om de controle over haar gevoelens. Ze wil best gevoelens hebben, maar die gevoelens wil ze wel onder controle hebben. Ze is bang dat haar emoties de overhand krijgen en zij compleet de controle verliest. Dit is tenslotte al eerder gebeurd.
Ze wil graag zelf bepalen wát ze voelt en op welk moment ze dit voelt. “Het lijkt me gewoon niet prettig als ik op mijn werk emotioneel word. Er wordt juist van mij verwacht dat ik een sterk en stabiel persoon ben op mijn werk.”
Terwijl we dit met elkaar bespreken staan we in de paardenbak. Het coachpaard staat rustig bij ons. Het lijkt alsof hij geduldig wacht totdat het zijn beurt is in de sessie. Het valt me op dat Marieke hem steeds angstvallig bestudeert vanuit haar ooghoek. Ik vraag haar of ze het eng vindt dat het paard zo dicht bij staat. “Nee”, zegt ze, “ik vind het niet eng dat hij dichtbij staat, maar ik ben wel bang dat hij op een ander vlak dichtbij gaat komen.”
“Ik heb wat gelezen over paardencoaching en het schijnt dat paarden diep in je ziel kunnen kijken. Nu vraag ik me de hele tijd af waarom hij zo naar mij kijkt en wat hij dan ziet. Misschien ziet hij wel allerlei emoties die diep in mij zitten en waar ik zelf niets vanaf weet?”
“Stel dat dat waar is”, vraag ik haar, “wat zou het paard dan nu voor emotie bij jou zien?” Het is even stil. Toch hoeft ze er niet lang over na te denken. “Angst”, is haar antwoord.
Nadat ze geantwoord heeft is het weer stil. Het paard legt zijn hoofd tegen haar aan, alsof hij haar wil troosten. Marieke knuffelt het paard. Even is ze helemaal verdwenen in de manen van het paard en weet ik niet wat er in haar omgaat. Na een tijdje kijkt ze weer op. Ze lijkt opgelucht.
“Ik voelde iets! Ik voelde angst voor wat het paard in mij zou zien. Ik heb die angst uitgesproken en het voelde ook echt eng om dat te doen. Toch is de wereld niet vergaan, ben ik niet ingestort en liet het paard zich zelfs door mij knuffelen. Ik dacht dat hij weg zou lopen, maar hij bleef gewoon staan. Eigenlijk viel het me allemaal heel erg mee.”
Het idee dat je controle kan hebben over je gevoelens is een fabeltje. Een fabeltje dat in onze maatschappij graag geloofd wordt. Het zou natuurlijk heel fijn (en praktisch!) zijn als we zelf kunnen bepalen wat we voelen en wanneer we dat voelen. Dit is echter niet zoals onze hersenen in elkaar zitten. Gevoelens en emoties worden in het oudste deel van onze hersenen verwerkt, het deel waar ons bewustzijn geen enkele invloed op heeft.
Wat wél mogelijk is, is leren omgaan met je gevoelens. Je hoeft je gevoelens niet compleet uit te schakelen. Marieke heeft uiteindelijk geleerd hoe ze haar gevoelens kan toelaten en toch het leven kan leiden dat zij wil leiden. Hierdoor stapelen de emoties zich niet meer op en loopt ze niet het risico weer in een burn out terecht te komen.
*In verband met de privacy heet ze in werkelijkheid anders en is de vrouw op de foto iemand anders.
©Centrum voor Paardencoaching, Wendela den Tonkelaar, 2016-2020
