Indruk maken
Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje onder de indruk was van de staat van dienst van de heren (en één dame) die ik vandaag in de paardenbak mocht ontvangen.
Ik was door een collega ingezet om een leiderschapscoaching te geven. Ik wist dus wel dat het om leidinggevenden zou gaan en ik had het bedrijf gegoogled.
Het ging om een internationaal productiebedrijf met op elk continent een business unit met tientallen vestigingen en duizenden werknemers. Ik had totaal niet verwacht dat de directeuren van die business units zélf tegenover me zouden staan.
Vijf blanke mannen van tegen de zestig, één Aziatische vrouw die waarschijnlijk dezelfde leeftijd had maar er zeker dertig jaar jonger uitzag dan haar collega’s, en tenslotte de Nederlandse dame van global HR die dit hele gebeuren georganiseerd had.
Ze keek me erg zenuwachtig aan toen ze me een hand gaf en benadrukte nog even dat de coaching echt diepgang moest hebben anders zouden ze verder gaan met de strategiebespreking waar ze mee bezig waren.
Ik kan me voorstellen dat zij ook onder de indruk was van mijn eigen staat van dienst (korte carrière in een soft skill sector, destijds de dertig nog niet gepasseerd, wel blank maar geen man), maar dan op een minder positieve manier.
Dit zijn de momenten waarop ik extra blij ben met mijn vierbenige collega’s. Zij zijn niet onder de indruk van de carrière van de deelnemers. Ze kijken niet naar leeftijd en huidskleur. En je kan het met een gerust hart aan hun overlaten om binnen een paar minuten op precies het juiste niveau diepgang aan te brengen in de coaching.
De paarden zijn de coaches waar ik keer op keer écht van onder de indruk ben. Ze lieten ook deze keer weer de deelnemers in hun waarde door op een respectvolle, liefdevolle wijze feedback te geven. En dat deden ze op een manier waarop ze toch wezen op precies die ene zwakke plek waar je je niet bewust van bent.
Dat is vakmanschap.
Bij elke deelnemer kwamen andere punten naar boven. Het ging eigenlijk helemaal niet over leiderschap, in ieder geval niet in de klassieke zin van het woord waarbij gerefereerd wordt aan een hiërarchische verhouding tegenover anderen.
Eén van de mannen, hij was het hoofd van de unit Zuid Amerika en sprak Engels met een vrolijk zangerig accent, had meteen een fantastische connectie met het paard.
Het paard volgde hem overal waar hij heen liep, gewoon loslopend zonder halster of leidtouw. Soms lokte het groene gras, maar als door een onzichtbaar koord verbonden werd de connectie dan meteen weer hersteld.
Ik heb veel mensen contact zien maken met paarden, maar het gebeurt vrijwel nooit dat iemand zonder enige ervaring met paarden direct bij het eerste oogcontact zo’n intense verbinding heeft met het paard.
Deze man was het schoolvoorbeeld van een charismatisch leider. Je vertrouwt hem direct en wordt aangestoken door zijn vrolijke, speelse energie. Het is zo iemand die iedereen enthousiast kan maken voor zijn plannen en tegelijkertijd oprecht luistert naar jouw mening daarover.
Kortom, op zijn leiderschap was niets aan te merken.
Ik stond net even te praten met de man over hoe hij zelf de connectie met het paard ervaren had, toen het paard ineens luid begon te hinniken. Dit doen paarden niet vaak, alleen als ze hun kuddegenoten niet meer kunnen zien en dan kunnen ze ook echt oorverdovend hard lawaai maken.
De man schrok zich een ongeluk. Ik stelde hem gerust en legde uit dat de kudde, die direct naast onze paddock in het weiland rondliep, even achter de schuur was verdwenen. Waarschijnlijk had het paard dit niet gemerkt omdat de connectie met de man zo sterk was.
Nu de aandacht van de man niet meer op het paard maar op mij gericht was, had het paard om zich heen gekeken en gemerkt dat zijn vertrouwde kudde weg was. Op het gehinnik kwam meteen een antwoord, het paard was gerustgesteld en stond weer stil naast ons.
Het was een incident van niet meer dan een minuut en ik zou er verder geen aandacht aan besteed hebben als het niet zo’n enorme indruk gemaakt zou hebben op de betreffende deelnemer. Want toen ik hem vroeg nog eens een stukje te lopen met het paard lukte het ineens niet meer.
Hij kreeg geen contact meer met het paard. Het was pijnlijk om te zien dat het paard ondanks verschillende pogingen vanuit de man totaal geen interesse meer in hem leek te hebben.
“Het raakt je he?” zei een van de mannen die aan de kant stond te kijken naar zijn collega. “Ik herken het want dit gebeurt bij mij ook als ik een tegenslag ervaar. Dan ben ik van slag, ik raak het contact met mezelf kwijt en ineens lijkt niets meer te lukken. Ik zie nu precies hetzelfde gebeuren tussen jou en het paard, alleen al door er naar te kijken word ik er emotioneel van.”
Andere collega’s knikten instemmend.
Ze begonnen hun eigen ervaringen te delen. Ze vertelden over tegenslagen in hun werk, maar ook in hun privé leven. Sommige gebeurtenissen waren klein, zoals de korte schrik na het plotselinge hinniken van het paard.
Andere gebeurtenissen waren heftig en levensbepalend. De groep was open naar elkaar, ze stelden zich kwetsbaar op. Net zoals het paard dat naar hen had gedaan.
Ze deelden met elkaar hoe ze ieder op hun eigen manier omgaan met de complexe gevoelens die je kan ervaren bij tegenslagen. Ze hielpen elkaar met praktische tips, maar ook met een simpele uitnodiging dat ze er voor elkaar zouden zijn.
Nu was ik pas echt onder de indruk. De kwetsbaarheid die deze mensen lieten zien!
Directeuren die op alle vlakken hun sporen ruim bewezen hadden. Mensen uit zes totaal verschillende culturen. Ze lieten zien dat emoties universeel zijn. En dat een echte leider zich juist kwetsbaar opstelt, omdat dat je sterker maakt.
Dat is wat iemand tot een goede leider maakt, niet zijn C.V..
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2020
Herkenbaar? Laat hieronder je reactie achter!
