#MeToo

“Ik wil leren om mijn grenzen beter aan te geven.” antwoordt Lisanne op mijn vraag wat ze wil bereiken met de paardencoaching. “Ik heb een burn-out gehad. Nu wil ik voor eens en altijd leren om voor mezelf op te komen en nee te zeggen.”

Lisanne komt op mij over als een rustige, vriendelijke dame. Een beetje verlegen zelfs. Ze kijkt me niet aan tijdens het praten, in plaats daarvan kijkt ze naar het paard die ze op zijn hals aait.

Haar woorden klinken hard, haar lichaamstaal is zacht. Meent ze wel wat ze zegt?

Ik besluit eerst maar eens te kijken wat er gebeurt als ze met het paard aan de slag gaat. In mijn ervaring geeft het paard meestal ook wel aan of ‘grenzen’ een thema is of niet.

Ik vraag Lisanne om een stukje met het paard door de bak te wandelen. Het paard loopt aan een lang, loshangend touw naast haar. Op het moment dat Lisanne de bocht omgaat snijdt het paard haar de pas af.

Ze schrikt en blijft verstijfd staan.

Dan loopt ze weer verder, maar al na twee passen snijdt het paard haar weer af. Dit keer duwt hij met zijn schouder tegen Lisanne aan. Lisanne doet een stap naar achter en staat dan weer verstijfd stil.

Ik voel de angst van Lisanne in mijn eigen benen. Ik besluit meteen in te grijpen.

Ik neem het paard van haar over en vraag of ze geschrokken is. Het was geen gevaarlijke situatie, het paard duwde niet hard, maar Lisanne barst in huilen uit.

Als Lisanne weer tot rust is gekomen vraag ik hoe het komt dat ze zo emotioneel werd. “Het paard ging meteen over mijn grenzen heen. Hij duwde zelfs tegen me aan. En wat deed ik? Niets! Ik deed helemaal niets!”.

Weer stromen de tranen. Ik ben er eigenlijk een beetje verbaasd over. Het is toch niet zo raar dat je even niet weet wat je moet doen als een dier van 500 kilo je de pas afsnijdt? Ik vraag haar wat ze dan had willen doen.

“Ik had hem opzij moeten duwen, duidelijk maken dat hij niet aan mij mag komen. Ik had moeten slaan en schoppen om mijn grens aan te geven. Ik had moeten gillen en om hulp moeten roepen. Maar ik kon niets, er kwam geen geluid uit mijn keel en mijn lichaam voelde alsof het niet van mij was. Ik voel me altijd zo hulpeloos als mijn lichaam zo reageert. Ik kán gewoon echt niets zeggen of doen. Ik wil wel, maar ik kan het niet.” “Is dat altijd zo geweest?”, vraag ik haar. “Nee.” zegt ze. Ze praat zo zacht en zit zover verstopt in de manen van het paard dat ik mijn uiterste best moet doen om haar te kunnen verstaan.

“Het begon toen ik 18 was. Ik ben toen verkracht. Weet je, ik ben nu 55, ik heb het gevoel dat deze gebeurtenis me nog steeds achtervolgt. Ik kwam hier vanwege mijn burn-out en nu komt alles toch weer terug bij die verkrachting. Hij was mijn eerste vriendje. Hij heeft mijn leven verpest.”

Lisanne is niet de enige vrouw in mijn praktijk met een verleden van misbruik of seksuele intimidatie. Er zijn, helaas, ontzettend veel vrouwen die iets soortgelijks mee hebben gemaakt. Net als Lisanne komen ze bij mij met uiteenlopende problemen, die op het eerste gezicht niets met het verleden te maken hebben.

Lisanne heeft haar verhaal aan bijna niemand verteld. Ze schaamt zich ervoor. Ze voelt zich schuldig, ze vindt dat ze harder had moeten vechten.

Door de verhalen in de media rondom het thema #MeToo komt er meer bekendheid over dit thema wat tot nu toe een taboe was. Het heeft Lisanne geholpen om er, zelfs na zo’n lange tijd, over te praten. Om de gevoelens van schuld en schaamte de ruimte te geven. Ze heeft leren accepteren dat ze dit verleden bij zich draagt en dat haar emoties haar soms in de weg zitten. Maar ze laat zich er niet meer door tegenhouden om te doen wat voor haar belangrijk is in het leven.

©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2018-2020

Wil je reageren op dit bericht? Dat kan, plaats hieronder een reactie of stuur een privé mail naar contact@CVPC.nl of bel naar +31 6 14 98 41 69. Je krijgt altijd antwoord.