Het muurtje van Laura

“Ik vind het eigenlijk wel fijn hier achter mijn muurtje,” zegt Laura tegen mij als we erover hebben gesproken dat ze de mensen in haar omgeving onbewust op afstand houdt. Het paard had haar een spiegel voorgehouden door netjes achter de “muur” te blijven die Laura om zich heen heeft.

Ik weet even niets terug te zeggen tegen Laura. Ik heb al veel klanten gehad die zo’n zelfde soort muurtje om zich heen hebben. Allemaal wilden ze dolgraag weten hoe ze hun muurtje konden afbreken. En nu zegt Laura dat ze het eigenlijk wel prima vindt zo?! Ik moet het even laten bezinken.

“Wat maakt het dan zo fijn achter dat muurtje?” vraag ik haar. “Het klinkt waarschijnlijk heel stom, maar ik vind het wel een veilig gevoel dat anderen niet zo dichtbij kunnen komen. Ik ben vaak genoeg gekwetst in mijn leven. Dat kan nu niet meer.”

Op het moment dat ze dit zegt loopt het coachpaard naar ons toe en gaat dwars tussen ons instaan. Het is een groot paard, ik kan Laura niet meer zien. Ik wilde net wat vragen over de momenten dat Laura door anderen gekwetst is. Ik loop om het paard heen zodat ik weer oogcontact heb met Laura. Maar zodra ik mijn mond open doe om mijn vraag te stellen gaat het paard wéér recht voor Laura staan.

Nu moet ik er toch wel om lachen en ik leg Laura uit wat er gebeurt, dat het paard ervoor zorgt dat ik niet door kan vragen over haar verleden. “Dat is nou precies wat ik bedoel,” zegt Laura. “Zo’n soort muur heb ik nodig. Als jij nu over mijn verleden begint dan sta ik binnen een minuut te janken. Met die muur om me heen voel ik me sterk.”

Het coachpaard doet een paar passen opzij. Hij gaat nu naast Laura staan en legt zacht zijn neus tegen haar aan. Gedachteloos aait Laura hem over zijn hals. Hij laat zijn hoofd zakken en gaat ontspannen staan doezelen.

Ik merk op dat het paard nu wél dichtbij Laura staat. Ik vraag haar hoe dit voor haar voelt. “Het voelt goed,” zegt ze. “Hij heeft laten zien dat hij respect heeft voor mijn gevoelens. Hij gaat niet verder in op mijn verleden. Hij leeft echt in het hier en nu, net als ik. Daarom kan ik hem toelaten. Ik hoef niet bang te zijn dat hij me zal kwetsen.” Ik vraag of er mensen in haar leven zijn die ze net als het paard toelaat binnen haar muur.

Het is een hele tijd stil.

“Nee” zegt Laura dan, “maar er is wel iemand die het steeds blijft proberen. Dat is mijn vriend.” Nu wordt het paard plotseling wakker en richt zijn hoofd op. “Ik realiseer me ineens iets belangrijks. Mijn vriend lijkt wel een beetje op dit paard. Hij heeft respect voor mij en mijn verleden. Hij leeft in het hier en nu, dat vind ik juist zo leuk aan hem. Ik kan hem vertrouwen, er zal niets gebeuren als ik hem achter mijn muur laat komen.”

Een paar maanden later ontmoet ik Laura weer. Ze heeft nog steeds een muur om zich heen. Alleen zit er nu een deurtje in die muur. Haar vriend is er al doorheen gegaan. De deur staat op een kier…

*Om privacy redenen is Laura niet haar echte naam.

©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2017