Levenslijn
We hadden een tijdlijn gemaakt van haar leven. Het begon bij haar geboorte en eindigde nu, op dit moment. De lijn liep in een boog door de rijbaan, omdat hij tijdens het neerzetten te lang was geworden voor de lange zijde van de bak. Met een grote boog kwamen we bijna bij het begin weer uit. De cirkel was bijna rond, maar nog niet helemaal. Ik had haar gevraagd om voor elke belangrijke gebeurtenis in haar leven een pion neer te zetten. Een gebeurtenis die in het verleden is gebeurd, maar vandaag nog steeds invloed heeft. Het was duidelijk dat ze heel wat had meegemaakt in haar leven. Er stonden veel pionnen op de lijn. Soms stond ze een tijdje met een pion in haar hand te denken. Dan kwam het paard naar haar toe en praatte ze even met hem. Vervolgens zette ze de pion neer en ging verder. Ik hield me op de achtergrond en stelde geen vragen. Af en toe gebeurde het dat het paard in de weg stond voor de volgende pion. De ene keer liep ze om het paard heen en ging achter het paard verder met haar levenslijn. De andere keer moest het paard plaatsmaken en mocht niet blijven staan. Pas als het paard weg was kon ze verder met de volgende pion.
Ik begon me er pas weer mee te bemoeien toen de hele levenslijn af was. Ik vroeg haar wat haar opviel als ze ernaar keek. Ze vond het veel, erg veel. Vooral op het eerste deel van de lijn stonden wel erg veel pionnen. Later stonden de pionnen een stuk verder uit elkaar. Ik vroeg haar om bij de pionnen aan het begin van de lijn te gaan staan en terug te halen hoe ze zich als kind gevoeld had. Ik zag haar lichaamshouding veranderen, ze werd kleiner en kleiner tot ze bijna verdween. Het paard ging voor haar staan en maakte zich groot, zodat ik haar niet meer kon zien. Verstopt achter het paard vroeg ik haar wat ze zou willen zeggen tegen het kind dat zij vroeger was. Ik hoorde haar zeggen dat alles goed zou komen, dat zij van haar hield en haar zou beschermen. Op het moment dat ze het uitsprak kwamen de tranen en daarmee de ontlading. Het paard bleef rustig staan, net zolang tot de laatste traan gevallen was. Toen liep hij weg.
Ineens merkte ze op dat ze de geboortes van haar kinderen niet op de levenslijn had gezet. Snel pakte ze nog een paar pionnen en zette ze op de juiste plek. Op het moment dat ze bij haar kinderen ging staan zag ik haar totaal veranderen. Ze groeide, straalde en kon niet ophouden met glimlachen. Het paard kwam weer bij haar staan. Nu maakte hij zich klein, liet zijn hoofd bijna tot de grond zakken en liet zich aaien. Met een glimlach vertelde ze, dat zij er altijd was voor haar kinderen, ze vertelde ze elke dag hoeveel ze van ze hield en ze hadden een hechte band als gezin. Het paard liep rustig door naar de laatste pion, de pion van vandaag. Ze liep met hem mee. Bij de laatste pion aangekomen keek ze heel verrast. Blij vertelde ze dat ze ineens inzag dat de persoon die ze vandaag is, vooral gevormd is door haar gezin, niet door haar jeugd zoals ze altijd dacht. Ze had het patroon van haar familie doorbroken en, zo zei ze zelf, daar mocht ze best trots op zijn.
PS Enkele persoonlijke details zijn veranderd vanwege de privacy.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
