Zingend de paardenbak in
Midden in de Corona crisis komt Abby* bij mij. Ze is zangeres en heeft al maanden geen werk. Als ik haar voor het eerst spreek brandt ze meteen los. “Zingen is het enige dat ik kan. Ik zou niet weten wat ik anders voor werk zou moeten doen.”. Ze heeft zichzelf compleet opgesloten in huis. Bang om ziek te worden. Bang om Corona te krijgen en nooit meer te kunnen zingen. Daarom heeft ze zich van iedereen afgezonderd. Haar drukke leven in de schijnwerpers is abrupt tot stilstand gekomen.
Zodra ze het coachpaard ziet begint ze te huilen. Het is de blik in zijn ogen, zegt ze. Ze wil contact met hem maken, maar het paard keert zich af. Ze probeert hem te verleiden om achter haar aan te lopen, maar hij zet geen stap. Ik doe het touw aan het halster en geef het aan Abby. Maar ook met het halstertouw krijgt ze het paard niet in beweging. Ik klik het touw weer los en neem samen met Abby wat afstand van het paard. Hij brengt zijn hoofd laag bij de grond en begint te kauwen. Dit is een kalmerend signaal, dat er op zou kunnen duiden dat het paard spanning heeft ervaren in het contact met Abby.
Abby begint weer te huilen. Ze wilde zo graag contact met het paard, omdat ze hoopt dat hij haar troost kan bieden in deze zware tijd. Ze lijkt om veel meer te huilen dan alleen om het paard dat geen contact met haar wil maken. Als ik ernaar vraag geeft ze aan dat ze veel opgekropte emoties heeft. Ze voelt zich machteloos, gefrustreerd en verdrietig tegelijk. Ze weet niet hoe ze met die gevoelens om moet gaan. Ik vraag haar wat ze normaal gesproken doet om gebeurtenissen te verwerken. “Ik zing. Ik zing als ik verdriet heb, ik zing als ik me boos voel, ik zing als ik vrolijk ben, ik zing als ik verliefd ben. Ik zing altijd. Ik zoek een lied dat past bij hoe ik me op dat moment voel en dan leg ik al mijn emoties in dat lied. Ik zing hetzelfde lied dan net zo vaak, tot ik weer in balans ben.”
Eerlijk gezegd klinkt dit als een heel gezonde manier om met emoties om te gaan. Ze vlucht er niet van weg, maar gaat het juist aan. De meeste cliënten die ik zie zouden jaloers zijn op zo’n goed coping mechanisme. Je zou verwachten dat Abby ontzettend Zen is, maar op dit moment zie ik juist een heel gespannen, huilende, vrouw tegen over me. En een paard dat gespannen op grote afstand blijft staan. Abby vertelt dat ze in al die maanden dat ze thuis zit, niet heeft kunnen (of durven?) zingen. Ze heeft dus haar gevoelens van verdriet en onzekerheid over de Corona situatie allemaal opgekropt. En nu staat ze hier en kan ze niet meer stoppen met huilen…
Dan besluit ze ineens om toch haar vertrouwde coping mechanisme te gebruiken. Ter plekke begint ze te zingen, met haar ogen dicht. Eerst heel zacht, maar langzaam aan krijgt ze steeds meer volume, totdat ze uit volle borst staat te zingen. Ik krijg er kippenvel van. Het paard komt aangelopen en gaat vlak voor haar staan. Ze doet haar ogen open, kijkt het paard diep in zijn ogen en zingt door. Het lijkt wel alsof ze alleen voor hem zingt. Of zingt ze alleen voor zichzelf? Als ze klaar is met zingen loopt ze met gemak de hele bak door met het paard. Hij loopt zelfs met haar mee tot aan het hek naar buiten. Ze belooft me nooit meer zo lang niet te zingen.
Een half jaar later, als het normale leven weer op gang is gekomen, zie ik haar naam staan in de krant. Ze staat weer op het podium, de recensies zijn lovend. Ik ben blij voor Abby en zing een vrolijk liedje onder de douche.
*Vanwege de privacy is Abby niet haar echte naam.
