Werkvorm: Zelfcompassie
Ben je al bekend met ‘zelfcompassie’? Kirsten Neff, de bekendste onderzoeker en auteur op dit gebied, legt het op deze manier uit: “In plaats van meedogenloos te oordelen en jezelf te kritiseren voor allerlei tekortkomingen, betekent zelfcompassie dat je vriendelijk en begripvol bent tegenover je fouten en gebreken.”
Die zelfkritiek ken ik maar al te goed. En ook veel van mijn cliënten hebben last van dat kritische stemmetje in je hoofd dat de lat steeds hoger legt. Terwijl lijden en falen onlosmakelijk verbonden is met het leven.
Om meer zelfcompassie te ontwikkelen kan je de volgende oefening doen. Je hebt nodig:
- Een paard in de wei/paddock. Dit hoeft niet je eigen paard te zijn. Je kan naar het paard toegaan, maar deze oefening kan ook prima achter de omheining. Let vooral op de veiligheid!
- Pen en papier.
- Privacy.
Oefening:
- Kijk goed naar het paard. Bedenk nu wat het paard zou zeggen als je hem/haar de volgende vraag stelt: Hoe zie je mij?
- Houd hierbij in gedachte dat paarden niet kijken naar het uiterlijk (lang, klein, dik, dun), het gaat dus om een omschrijving van het innerlijk.
- Schrijf het antwoord op.
- Ga met je aandacht naar binnen om te voelen wat dit antwoord met je doet.
- Kijk het paard aan en lees voor wat je geschreven hebt, maar nu in de eerste persoon.
- Je begint dus met ‘Ik zie mezelf als….”.
- Als je klaar bent met voorlezen ben je stil en observeer je het paard. Voel wat de reactie van het paard met je doet.
- Blijf nog even bij het paard voor zolang als voor jou prettig voelt en sluit daarna de oefening af.
- Schrijf na afloop op wat je uit deze oefening haalt.
Zelf gebruik ik deze oefening regelmatig in trajecten met cliënten, maar ook voor mezelf vind ik dit een fijne oefening om te doen. Ik hoop dat jij dat ook zo ervaart.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
Tijdens een bijscholing vertelde paardencoach Emma* mij over een sessie waarin haar Tinker, Finn, vrijwel de hele tijd stil bleef staan in het midden van de paddock. De sessie liep totaal niet goed en Emma hield er een slecht gevoel aan over. Ze wil meer tools krijgen om met dit soort situaties om te gaan; dat is de reden dat ze deze bijscholing volgt. Emma is een 38-jarige, sportieve vrouw uit Brabant. Naast haar parttime baan als HR-adviseur werkt ze twee dagen per week met haar twee Tinkers aan huis. Emma heeft een sterke passie voor het helpen van mensen met haar paarden, maar ze worstelt elke sessie met een knagende angst: wat als haar paarden niets laten zien? Dit gevoel van onzekerheid hangt als een schaduw over haar sessies, waardoor ze zich minder zelfverzekerd voelt als coach. Ze wil haar cliënten helpen, maar deze angst belemmert haar tijdens de sessies.
Emma zit momenteel in een vicieuze cirkel. Ze verbergt haar angst door een masker van zelfverzekerdheid op te zetten, maar diep van binnen voelt ze de spanning steeds meer opbouwen. Ze probeert dit op te lossen door elke sessie uitgebreid voor te bereiden, maar dit maakt haar eigenlijk alleen maar zenuwachtiger. Elke keer als een sessie niet verloopt zoals gepland, twijfelt ze nog meer aan zichzelf. Ze overweegt nu een warmbloed paard aan te schaffen in de hoop dat die meer signalen laat zien en het coachen makkelijker maakt. Haar man vindt dit echter geen goed idee en wijst erop dat ze al twee paarden hebben die aandacht nodig hebben. In haar hoofd blijft de gedachte malen dat ze niet goed genoeg is als paardencoach, en dit begint steeds meer invloed te krijgen op haar werk en haar plezier in de coaching.
In de bijscholing leert Emma mindfulness-technieken toe te passen. Ze ervaart meer rust en aanwezigheid tijdens haar sessies, wat haar zenuwen aanzienlijk vermindert. Het accepteren van haar onzekerheid heeft haar geholpen deze angst niet langer te zien als een vijand, maar als een natuurlijk onderdeel van het proces. Daarnaast leerde Emma om de subtiele signalen van paarden beter te observeren. Ze ontdekt dat haar Tinkers, ook als ze weinig bewegen, wel veel laten zien. Het idee van het aanschaffen van een nieuw paard verdwijnt naar de achtergrond.
Na de bijscholing gaf Emma een sessie met Finn aan een nieuwe cliënt. Dit keer stond Finn in een hoek van de paddock en leek opnieuw niet te bewegen. Maar nu zag Emma de subtiele signalen die Finn gaf: een lichte oorbeweging, een opgetrokken neus, versnelde ademhaling. Gewapend met haar nieuwe kennis en technieken wist ze precies welke werkvormen ze kon inzetten met een minder actief paard. Ze begeleidde haar cliënt om meer in contact te komen met haar eigen gevoelens. Op het moment dat de cliënt aangaf dat ze zich meer ontspannen voelde, liep Finn naar de cliënt toe en bleef rustig naast haar staan. De cliënt voelde zich gesteund door het paard en Emma voelde het plezier in haar werk weer terugkomen.
*vanwege de privacy heet Emma in werkelijkheid anders.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
