De verbinding in het gezin
Om de beurt gaan ze de paddock in om kennis te maken met het paard. De oudste dochter, 26 jaar, hip gekleed, gaat eerst. Rustig loopt ze op het paard af en aait hem over zijn hals. Het paard snuffelt aan haar mouw en ze loopt weer terug. Het is nu de beurt aan de zoon. Hij stond op zijn telefoon te kijken toen zijn zus aan de beurt was en vraagt verward wat de opdracht eigenlijk is. Nadat zijn vader de opdracht herhaald heeft loopt hij de paddock in.
De zoon, 24 jaar, kistjes aan, loopt met stevige pas op het paard af. Het paard draait zijn hoofd weg. De zoon loopt door en steekt zijn hand uit om het paard te aaien. Het paard doet een paar passen opzij. Snel doet hij een stap naar voren, geeft één aai, zegt hardop “Hallo”en loopt weer terug naar de anderen. De moeder en jongste dochter maken geen aanstalten om hierna de paddock te betreden. Vader wordt wat ongeduldig. Hij moedigt zijn jongste dochter aan om het hek door te gaan. Jongste dochter, 22 jaar, blauw haar en student, reageert fel. Hij weet toch wel dat ze bang is voor paarden? Moeder redt de situatie door de paddock in te gaan.
Ze blijft op grote afstand van het paard staan. Het paard is ondertussen begonnen met het maaien van de randjes gras die langs het hek groeien. Hij kijkt even op en eet dan weer verder. Moeder lijkt bevroren. De jongste dochter fluistert mij toe dat haar moeder ook bang is voor paarden. Ik vraag de moeder of ze hulp nodig heeft. Ze wuift het meteen weg, ze redt zich wel zegt ze. Onmiddellijk beginnen de drie kinderen door elkaar te praten. Het is typisch iets voor hun moeder om geen hulp te accepteren. Zo gaat het nou altijd. Ze doet alsof er niets aan de hand is, verbergt haar gevoelens voor haar kinderen. Nou zij trappen er niet in hoor. En trouwens, ze komen haar nu helpen. Voor ik het weet gaan ze alle drie de paddock in, ook de jongste dochter.
Direct loopt het paard weg. Hij gaat helemaal in de andere hoek staan, met zijn achterhand naar ons toe. Moeder en kinderen staan een tijdje besluiteloos in de paddock. Er is geen communicatie, allemaal kijken ze gespannen naar het paard. Het paard lijkt nu ook bevroren en beweegt geen spier. Plotseling komt vader de paddock in. Hij loopt kordaat op zijn gezin af. Hij heeft een plan van aanpak en verdeelt de taken. De oudste dochter heeft een zachtaardig en verbindend karakter. Zij gaat het paard ophalen. De zoon is beschermend en zal zorgen dat het paard niet te dicht bij zijn angstige jongere zusje komt. Moeder is goed in zorgen voor anderen en zal het paard op zijn gemak stellen als hij eenmaal bij de groep is. En vader doet een stapje naar achter om het overzicht te houden.
Vlot loopt het paard achter de oudste aan. Hij loopt naar de groep en raakt iedereen om de beurt zachtjes aan met zijn neus. Daarna neemt hij plaats in het midden en gaat op rust staan. Iedereen is stil, er wordt niets gezegd of gedaan. Ik vraag me af wat er door ze heen gaat. Als ik er later naar vraagt geeft iedereen hetzelfde antwoord. Ze weten nu hoe het voelt als je echt in verbinding bent met elkaar. Dit is precies waar ze voor gekomen zijn.
PS Vanwege de privacy zijn enkele persoonlijke gegevens aangepast.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
