„Laat het gewoon los!”
Ik vond het altijd al een irritante uitspraak. Die ergernis wordt alleen maar groter nu ik steeds beter begrijp hoe ons brein in elkaar zit.
Het begint er meestal mee dat iemand een vervelende gebeurtenis in zijn leven deelt. Je bent een dierbare verloren, je baan kwijt geraakt of je baalt er gewoon van dat je baas zo’n zeurpiet is. Je zit er mee. Het blijft de hele dag in je hoofd rondmalen. Je bent jezelf niet.
En dan zegt iemand „Laat het gewoon los!”.
Makkelijk gezegd, denk ik dan, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Als ik dat zou kunnen dan zou ik hier nu niet in tranen tegenover je zitten. Dan zou ik elke nacht goed slapen. Dan zou ik veel meer genieten van de mooie dingen in het leven.
Als het zo makkelijk zou zijn om het „gewoon” los te laten, zouden we dat dan niet allemaal doen? Dan zouden we toch ook niet meer met elkaar er over hoeven te praten? Dan zouden we toch ook geen coaches nodig hebben? 😉
Helaas is het makkelijker gezegd dan gedaan om iets los te laten wat je dwars zit. Ik heb afgelopen maanden eens bij mijn klanten geëxperimenteerd met het thema loslaten. Gewoon om te kijken hoe makkelijk (of moeilijk) dat nou eigenlijk is.
Mijn eerste test voerde ik uit als iemand met het coachpaard aan een touw door de paddock liep. Ineens schreeuwde ik dan met een paniekerige, harde stem „Laat los!”. Wat denk je dat er dan gebeurt?
Uit mijn (ontzettend onwetenschappelijke) test bleek dat 100% van de mensen het touw direct loslaat. Bij navraag blijkt dit heel erg makkelijk te zijn. Sterker nog, het is een automatische reactie die geen enkele moeite kost.
Dan de tweede test. Bij een groep mensen met weinig tot geen ervaring met paarden gaf ik aan dat ik een nieuw coachpaard zou gaan inzetten, zodat het paard ervaring op kon doen met het coachen. Ik haalde een enorm groot, zwart paard op. Type Black Stallion. Terwijl ik met dit paard de paddock inliep zorgde ik ervoor dat hij zich nog wat indrukwekkender aan het publiek presenteerde dan hij al is. Zodra ik hem losliet liet hij zien hoe hard hij kan rennen en hoe hoog hij kan bokken. Een echt showpaard!
Vervolgens vroeg ik aan de groep wat hun indruk van het paard was. Er kwamen woorden naar boven als: groot, krachtig, machtig, sterk, indrukwekkend, dominant, gevaarlijk, angstaanjagend. Hoe meer er geroepen werd, hoe meer de spanning in de groep steeg.
Na een tijdje vroeg ik wie het eng zou vinden om bij dit paard de paddock in te gaan. Vrijwel iedereen stak zijn hand op.
Nou is het helemaal niet handig om zo angstig in interactie te gaan met een sensibel paard als dit. Dus ik zei heel duidelijk en met harde stem „Laat los!”.
Ik heb het meerdere malen getest en steeds weer blijkt dat het 0% van de deelnemers lukt om hun angst los te laten op het moment dat ik daar opdracht toe geef. Ook niet als ik uitleg hoe belangrijk het is dat ze dat doen en dat wellicht hun leven er vanaf hangt.
Het lukt niet.
Dat is niet zo vreemd. Ons brein werkt nu eenmaal zo dat we fysiek gedrag (het touw loslaten) vrij makkelijk kunnen beïnvloeden. Het loslaten van innerlijke processen (gevoelens, gedachtes, herinneringen, etc) kunnen we echter vrijwel niet beïnvloeden.
Volgende keer als je iets vervelends meemaakt en bij iemand wil uithuilen, kies dan iemand uit die niet meedoet aan de „laat het gewoon los”-hype, maar iemand die naar je luistert, met je meeleeft en je steunt. Net zoals paarden dat zo mooi doen.
Herkenbaar? Wat zijn jouw ervaringen met “loslaten”? Deel je ervaringen in de reacties hieronder!
© Wendela den Tonkelaar, 2015-2020
