Het ijsberende coachpaard

Het coachpaard bleef maar ijsberen langs het hek. Ik vond het zielig voor deze normaal zo rustige merrie. Ik vroeg de eigenares van het paard om de twee vrienden van de merrie op te halen, zodat ze haar vertrouwde kudde bij zich had in de paddock.

Nu zal ze wel snel tot rust komen dacht ik nog. Het tegendeel was waar. Zelfs met haar vriendjes er bij bleef ze nerveus ijsberen langs het hek. Het ene vriendje, een ruin, stond er een tijdje naar te kijken, draaide zich om en ging staan slapen in de zon. Het andere paard, een merrie, probeerde een paar keer het ijsberen te onderbreken door in de weg te gaan staan. Het hielp niets. Het leek alsof ze niet gezien werd, ze werd zo aan de kant geduwd.

Emma stond naast mij in de bak. Ze keek gefixeerd naar de ijsberende merrie. „Ik word er helemaal nerveus van,” zei ze „kan ze niet even stilstaan?”. En na een tijdje. „Ik word er zo verdrietig van, dit is toch geen leven? Ze maakt zichzelf helemaal gek. Dit is geen doen.”.

Zo bleven we beiden staan kijken naar de ijsberende merrie. Ik had nog nooit een coachpaard meegemaakt dat zo ontzettend vasthoudend haar best deed om de cliënt iets duidelijk te maken. Ze nam geen moment pauze, ze ging maar door. Dat haar beide vriendjes inmiddels heerlijk van de zon stonden te genieten liet haar volledig koud. Stug bleef ze haar ijsberende patroon herhalen.

„Ik kan het niet meer aanzien.” zei Emma, terwijl ze als verstijfd stond te kijken naar de merrie. Het leek alsof ze haar ogen er niet vanaf kon houden. Ze keek mij niet aan als ze tegen mij sprak, de ijsberende merrie had haar helemaal in beslag genomen.

„Dan doe je er toch iets aan.” zei ik, zonder te weten wat ze dan precies zou kunnen doen. Als we hier in het midden zouden blijven staan dan zou er in ieder geval niets veranderen. Dat wist ik wél zeker. En eerlijk gezegd kon ik het ook niet veel langer aanzien.

Emma deed een twijfelde stap richting de merrie en stopte toen weer. Weer bleef ze als verstijfd staan kijken. Behalve de tranen in haar ogen die op verdriet duidden, had ik geen idee wat er in haar omging. Toen ik er naar vroeg kreeg ik geen antwoord.

De merrie bleef ijsberen, zonder op of om te kijken.

Emma deed nog een stapje dichterbij. Ze ging in het looppad van de merrie staan. De merrie liep haar voorbij alsof ze haar niet zag. Emma deed weer een stap terug. Ze bleef een hele tijd zo staan. De merrie liep steeds vlak langs haar, zonder haar aan te kijken. Heen en weer, heen en weer.

Het duurde een hele tijd voordat Emma zich omdraaide en naar mij toe kwam. De tranen stroomde over haar gezicht en nu kwam het hele verhaal eruit. Over hoe ze haar hele leven al heen en weer rende. Hoe ze zichzelf nooit een pauze gunde. Hoe ze soms vol enthousiasme en passie aan het rennen was, maar er ook momenten waren waarop ze niemand zag of hoorde en gewoon maar door en door ging.

Zij was de ijsberende merrie.

Terwijl Emma haar verhaal vertelde en haar tranen de vrije loop liet stopte de merrie. Ze liep naar het hek en bleef daar rustig staan. Ze keek naar haar eigenares alsof ze zeggen wilde „Zo, ik ben klaar, waar gaan we nu naar toe baasje?”

*In verband met de privacy heet Emma in werkelijkheid anders.

© 2015-2021, Wendela den Tonkelaar

Tijdens een bijscholing vertelde paardencoach Emma* mij over een sessie waarin haar Tinker, Finn, vrijwel de hele tijd stil bleef staan in het midden van de paddock. De sessie liep totaal niet goed en Emma hield er een slecht gevoel aan over. Ze wil meer tools krijgen om met dit soort situaties om te gaan; dat is de reden dat ze deze bijscholing volgt. Emma is een 38-jarige, sportieve vrouw uit Brabant. Naast haar parttime baan als HR-adviseur werkt ze twee dagen per week met haar twee Tinkers aan huis. Emma heeft een sterke passie voor het helpen van mensen met haar paarden, maar ze worstelt elke sessie met een knagende angst: wat als haar paarden niets laten zien? Dit gevoel van onzekerheid hangt als een schaduw over haar sessies, waardoor ze zich minder zelfverzekerd voelt als coach. Ze wil haar cliënten helpen, maar deze angst belemmert haar tijdens de sessies.

Emma zit momenteel in een vicieuze cirkel. Ze verbergt haar angst door een masker van zelfverzekerdheid op te zetten, maar diep van binnen voelt ze de spanning steeds meer opbouwen. Ze probeert dit op te lossen door elke sessie uitgebreid voor te bereiden, maar dit maakt haar eigenlijk alleen maar zenuwachtiger. Elke keer als een sessie niet verloopt zoals gepland, twijfelt ze nog meer aan zichzelf. Ze overweegt nu een warmbloed paard aan te schaffen in de hoop dat die meer signalen laat zien en het coachen makkelijker maakt. Haar man vindt dit echter geen goed idee en wijst erop dat ze al twee paarden hebben die aandacht nodig hebben. In haar hoofd blijft de gedachte malen dat ze niet goed genoeg is als paardencoach, en dit begint steeds meer invloed te krijgen op haar werk en haar plezier in de coaching.

In de bijscholing leert Emma mindfulness-technieken toe te passen. Ze ervaart meer rust en aanwezigheid tijdens haar sessies, wat haar zenuwen aanzienlijk vermindert. Het accepteren van haar onzekerheid heeft haar geholpen deze angst niet langer te zien als een vijand, maar als een natuurlijk onderdeel van het proces. Daarnaast leerde Emma om de subtiele signalen van paarden beter te observeren. Ze ontdekt dat haar Tinkers, ook als ze weinig bewegen, wel veel laten zien. Het idee van het aanschaffen van een nieuw paard verdwijnt naar de achtergrond.

Na de bijscholing gaf Emma een sessie met Finn aan een nieuwe cliënt. Dit keer stond Finn in een hoek van de paddock en leek opnieuw niet te bewegen. Maar nu zag Emma de subtiele signalen die Finn gaf: een lichte oorbeweging, een opgetrokken neus, versnelde ademhaling. Gewapend met haar nieuwe kennis en technieken wist ze precies welke werkvormen ze kon inzetten met een minder actief paard. Ze begeleidde haar cliënt om meer in contact te komen met haar eigen gevoelens. Op het moment dat de cliënt aangaf dat ze zich meer ontspannen voelde, liep Finn naar de cliënt toe en bleef rustig naast haar staan. De cliënt voelde zich gesteund door het paard en Emma voelde het plezier in haar werk weer terugkomen.

*vanwege de privacy heet Emma in werkelijkheid anders.

©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024