De zwangere paardencoach

Daar stond ik dan met mijn zwangere buik in de paardenbak. Ik vroeg me af of dit nou wel zo’n goed idee was. Toen ik zei dat ik met zes maanden zwangerschap nog prima een coachingsessie kon begeleiden wist ik niet dat het hier over zou gaan. Dat het zo dichtbij zou komen.

Tegenover mij staat Mira*. Ze heeft moeite om haar verhaal te vertellen. Alleen haar man weet er van zegt ze. „Begin maar gewoon bij het begin,” zei ik om haar op weg te helpen, niet wetend dat het begin van haar extreme angsten en paniekaanvallen de geboorte van haar eerste dochter was.

„Ik dacht dat ik doodging,” zegt Mira. „Ik zag de paniek in de ogen van de verloskundige en de gynaecoloog. Ze zeiden niets, maar ik voelde het, het was helemaal mis. De blik in hun ogen zal ik nooit vergeten.” Mira vertelt dat dit het begin is van haar angst om dood te gaan. Elke ochtend is ze bang dat ze niet meer wakker wordt. De hele dag denkt ze aan de dood. Het laat haar niet meer los.

“Halsoverkop werd ik naar de operatiekamer gereden en onder narcose gebracht. Toen ik wakker werd was mijn baby geboren. Ik was zo verbaasd dat ik weer wakker werd, en dus niet dood was, dat ik niet eens gevraagd heb of het een jongetje of een meisje was. Ik was alleen met mezelf bezig.”

Achteraf bleek dat niet Mira zelf in levensgevaar was geweest, maar haar ongeboren kind. Hoewel haar dochter uiteindelijk gezond ter wereld is gekomen, heeft Mira een trauma opgelopen. Een trauma dat bij de geboorte van haar tweede dochter alleen maar erger werd en niet minder zoals ze had gehoopt.

Het verhaal is heftig. Des te meer omdat ik over een paar maanden zelf een kind moet baren. Iets waar ik persoonlijk tot nu toe ook niet al te goede ervaringen mee heb, maar wat wel een onontkoombaar en vaststaand gegeven is.

Lady, het coachpaard, loopt naar me toe. Zachtjes legt ze haar neus tegen mijn dikke buik. Zo blijft ze staan. Ik kijk er naar. Mira ziet het ook. Ze kijkt mij geschrokken aan. „Ojee”, zegt ze, „ik wil je niet bang maken met mijn verhaal! Zullen we het over iets anders hebben?”.

Ik denk even rustig na voordat ik antwoord geef. Ja, ik voel inderdaad angst. Angst voor een heftige bevalling zoals zij heeft gehad. Angst die nog is blijven hangen van mijn eigen ervaring tijdens de geboorte van mijn eerste kind.

Ik geef aan dat ik een paar minuten nodig heb om mijn eigen gevoel aandacht te geven, zodat ik daarna weer mijn volledige aandacht op haar kan richten. Ik wil er graag zijn voor Mira. Ik voel dat het belangrijk voor haar is om haar verhaal te kunnen vertellen. Lady duwt weer tegen mijn buik. Ik leg een hand op mijn buik en de andere hand op de hals van het paard. Lady ademt diep. Ik doe haar na. Na een tijdje merk ik dat de spanning minder is geworden. Mijn aandacht gaat weer naar buiten toe.

Meteen op dat moment gaat Lady bij mij weg. Ze loopt naar Mira toe en gaat recht voor haar staan. Ik vraag Mira aan te geven waar in haar lichaam zij de angst om dood te gaan voelt. Ze legt een hand hoog op haar borst. Lady zucht en laat haar hoofd zakken. Ook Mira zucht eens diep. Ik begeleid haar om op dezelfde manier als ik net zelf gedaan heb ruimte te maken voor de angst en spanning die in haar zit.

Na afloop gaat Mira verder met haar verhaal. Ze heeft geen moeite meer om het te vertellen. Ze laat haar tranen de vrije loop. Ze vertelt eerlijk over haar angst, haar schaamte en verdriet. Het lucht haar op, zegt ze als ze klaar is met haar verhaal. Ik zie het aan haar, het is alsof er letterlijk een gewicht van haar schouders is gevallen.

Als Mira weg is blijf ik nog een tijd bij Lady in de wei zitten. Ik doe mijn ogen dicht en laat bewust alle spanning los die ik nog voel in mijn lichaam. Ik leg mijn handen op mijn buik en geniet nog maar even extra van het gezellige getrappel onder mijn handen.

*Om privacy redenen is Mira niet haar echte naam.

©Wendela den Tonkelaar, Centrum voor Paardencoaching, 2016