De les van Blue: Ik blijf bij je
Iedereen heeft zijn eigen verwachtingen als ze aan een traject paardencoaching gaan beginnen.
Verwachtingen over het paard.
Verwachtingen over de coach.
En vooral: verwachtingen over zichzelf.
Toen mijn cliënt de paardenbak in stapte werd ze meteen met een aspect van zichzelf geconfronteerd waarvan ze helemaal niet verwacht had dat dat in dit traject aan de orde zou komen.
Binnen twee minuten was ze in tranen.
Blue, een kleine, brede quarterhorse had een gevoelige snaar geraakt.
Dat wist hij, maar hij liep er niet van weg, sterker nog hij bleef onverstoorbaar staan en legde hij hoofd tegen haar buik.
Wij, mensen, zijn vaak bang dat als we ons openstellen en onze emoties laten zien, anderen ons afwijzen.
Vaak ontstaat dit door negatieve ervaringen in het verleden.
Gebeurtenissen die je onbewust de boodschap meegegeven dat het „gevaarlijk” is om je open te stellen. Dat je afgewezen zal worden als je laat zien wie je echt bent.
Blue liet ons zien dat je niet weg hoeft te lopen voor je emoties.
Hij liet ook zien dat hij je alleen kan helpen als je je openstelt voor zijn hulp. Doe je dat, dan blijft hij ook bij je. Dan is hij er voor je en neemt de tijd die jij nodig hebt.
Je hoeft niet te vertellen wat er precies aan de hand is. Je hoeft er geen woorden aan te geven.
Je hoeft niet te vertellen over je verleden. Het mag wel, het hoeft niet. Alles is goed.
Tot de dag van vandaag weet ik niet precies welke herinneringen er naar boven kwamen. “Het is iets van vroeger.” zei ze. En het was goed.
Met alle geduld en liefde van de wereld bleef Blue staan, met zijn hoofd tegen haar buik, net zo lang totdat het genoeg was.
Er stapte een andere vrouw uit de bak dan dat er naar binnen was gegaan.
Dank je wel Blue.
©2016-2020, Wendela den Tonkelaar, Centrum voor Paardencoaching
