Paardencoaching voor ongeduldige mensen
Anderhalve minuut. Ik had de tijd bijgehouden. Anderhalve minuut had ze het geprobeerd, toen gaf ze het op. „Het werkt niet. Hij doet het gewoon niet.” zei ze over het coachpaard dat weigerde om in beweging te komen. Ze vervolgde met: „Ik ben nou al zo lang bezig en ik heb alles al geprobeerd. Ik stop er mee.” Enigszins gefrustreerd liep ze de bak weer uit en kwam bij me staan.
Ik vertelde haar dat ik de tijd had bijgehouden. Anderhalve minuut was ze bezig geweest met het paard. Ze keek me verbaasd aan. Ze geloofde het niet. Ik liet haar de timer op mijn telefoon zien. Haar ogen werden groot, ze dacht er even over na en begon toen te lachen. „Nou ja, dat bedoelde ik dus toen ik vertelde dat ik nogal ongeduldig kan zijn. Voor mijn gevoel was ik al uren met het paard bezig en mijn geduld was echt op.”
Nienke* vertelde dat ze thuis vaak dezelfde frustratie voelt als nu in de paardenbak. Met een drukke baan en drie kleine kinderen is het leven van Nienke behoorlijk stressvol. In haar werk wordt ze gewaardeerd om haar snelle manier van beslissingen nemen en doorpakken. Thuis wordt er iets anders van haar verwacht. Haar kinderen vragen het uiterste van haar geduld en zorgen regelmatig voor frustratie. Nienke zegt dat ze zich een slechte moeder voelt.
Als ik Nienke vraag wat voor moeder ze graag zou willen zijn geeft ze aan dat ze meer geduld zou willen hebben en vooral meer zou willen genieten van haar kinderen. „Die frustratie en onrust die ik voel, houden me zo bezig dat ik eigenlijk niet genoeg geniet van de momenten met mijn kinderen. Ze zeggen ook vaak tegen me dat ik nooit tijd heb om met ze te spelen. Ik kan gewoon niet stilzitten.”
Terug naar de paardenbak. Nienke wilde het graag nogmaals proberen. Nu zou ze het langer dan anderhalve minuut volhouden. Vol goede moed stapte ze weer de bak in. Weer probeerde ze het paard in beweging te krijgen. Weer verzette het paard geen pas. Nienke keek regelmatig naar mij en vroeg een paar keer hoelang ze al bezig was. Helaas, ook toen de anderhalve minuut voorbij was kwam het paard niet in beweging. Opnieuw kwam Nienke gefrustreerd uit de paardenbak.
Ik besprak met Nienke of ze in de situatie met het paard de situatie met haar kinderen herkende. Ze zei van niet. Of misschien toch wel. „Als ik met mijn kinderen bezig ben en ik kijk steeds op de klok, dan werken ze steeds minder goed mee. Dan duurt het alleen nog maar langer voordat ze allemaal hun jas aan hebben en in de auto zitten.” Opeens viel het kwartje. Misschien vond het paard het ook niet zo fijn dat Nienkes aandacht gericht was op de tijd die ze het met het paard moest ‚volhouden’. Misschien wilde het paard wel graag dat haar aandacht op hem gericht was. Net zoals kinderen dat ook graag willen.
Ik vroeg Nienke of ze met het paard zou willen oefenen wat ze graag in haar leven wil ervaren. Of ze met het paard kon oefenen om stil te zitten, te genieten van het moment en alle onrust in haar hoofd los te laten.
We pakten een stoel en zetten deze midden in de paardenbak, precies op de plek waar de zonnestralen tussen de bomen doorkwamen. Nienke ging zitten en keek naar de vogels in de bomen. Het paard draaide zich rustig om en kwam naar Nienke toe. Ook hij ging lekker in het zonnetje staan en samen genoten ze van het moment.
Ik keek op mijn timer. Tien minuten. Ik liet ze nog maar even met rust en zette mijn timer uit.
*Om privacy redenen is Nienke niet haar echte naam en is de vrouw op de foto iemand anders.
©Wendela den Tonkelaar, Centrum voor Paardencoaching, 2016-2020
