Het ‚Door de mand vallen’-syndroom
„Ik moet er vaak gewoon om lachen als mensen mij succesvol noemen. Ik ben dan wel directeur van een goedlopend bedrijf en iedereen ziet mij als een zelfverzekerde dame, maar van binnen ben ik eigenlijk gewoon nog een onzeker meisje.” Antoinette* is bij mij gekomen omdat ze, in haar eigen woorden, ’nu wel eens de waarheid wil horen’. Ze is een beetje bang voor paarden, maar ze denkt wel dat de paarden de enige zullen zijn die eerlijk tegen haar zijn. Daarom staat ze nu toch met haar Dubaries in de modder tussen de paarden.
„Ik ben zo bang dat ik vroeg of laat een keer door de mand val. Dat iedereen zal zien dat het alleen maar toeval is dat ik in de directeursstoel terecht ben gekomen. Dat ze zullen zien wie ik echt ben…” Daarom wil ze van de paarden horen wat nou de echte waarheid is. Hoe de paarden dat precies aan haar moeten duidelijk maken, mag ik bepalen. Ik ben tenslotte de paardencoach.
Aangezien we elkaar nog niet kennen vraag ik haar waarom ze juist mij benaderd heeft om haar te coachen. „Omdat ik gehoord heb dat jij de beste bent. En ik wil alleen door de beste geholpen worden.” Ik klapper met mijn oren. Zegt ze dat nou echt? Ik moet er om lachen en word er tegelijk heel zenuwachtig van. Want wat nou als ik helemaal niet zo goed blijk te zijn als zij denkt? Wat nou als ze ontdekt dat het alleen maar toeval is dat ik in dit vak terecht ben gekomen? Wat nou als ik door de mand val en ze ziet wie ik echt ben?
Terwijl de stemmetjes in mijn hoofd zo hard mogelijk hun twijfels uiten bedenk ik dat ik precies dezelfde angst heb als Antoinette. De angst door de mand te vallen. De angst niet te voldoen aan de verwachting van anderen. De angst om je kwetsbare kanten te laten zien.
Als ik dit met haar deel, kunnen we er om lachen. Ik vertel Antoinette dat we beiden lijden aan een typische vrouwenkwaal. Althans, uit onderzoek blijkt dat het voornamelijk vrouwen zijn die last hebben van deze ‚door de mand val’-angst. Bovendien blijkt dat het ontzettend veel voorkomt. Zo veel dat het eigenlijk als normaal gezien kan worden.
„Maar ik wil er vanaf”, zegt Antoinette „Ik wil me zelfverzekerd en succesvol voelen. Zoals iedereen zegt dat ik me zou moeten voelen.” Ik leg uit dat ik dat zelf ook best graag zou willen, maar dat we nu eenmaal geen controle hebben over onze gevoelens. Als ik zou kunnen zorgen dat iemand zich op magische wijze ineens elke dag gelukkig voelt, zou ik allang steenrijk zijn. 😉
Ik stel voor dat we er aan gaan werken dat Antoinette minder last heeft van haar onzekere gevoelens. Zou het niet mooi zijn als deze gevoelens haar minder in de weg zouden zitten? Als de onzekerheid minder overheersend zou zijn en als het minder energie zou kosten om er over te piekeren of ze door de mand gaat vallen? En wat zou dat haar opleveren? Geeft dat niet heel veel tijd en ruimte om dingen te doen die er écht toe doen?
Dat lijkt Antoinette wel wat. Dapper stapt ze de paardenbak in. Het coachpaard is groot en Antoinette is nog steeds een beetje bang voor hem. Mooi zo. Dan kunnen we meteen beginnen te ontdekken hoe je met vervelende gevoelens om kan gaan. Toch handig, zo’n eng coachpaard.
*Om privacy redenen is Antoinette niet haar echte naam en is de vrouw op de foto iemand anders.
©Wendela den Tonkelaar, Centrum voor Paardencoaching, 2016-2020
