Buiten de groep
Ze waren al vriendinnen vanaf de eerste klas middelbare school, bijna twintig jaar geleden. Ze zagen elkaar nu minder vaak dan vroeger, door verhuizingen, drukke banen, jonge gezinnen en andere dingen die in het leven veranderen tussen puberteit en volwassenheid. Om de verbinding met elkaar te versterken gingen ze gezamenlijk een workshop paardencoaching bij mij doen. Toen ze op de locatie aankwamen viel het me meteen op dat de groep behoorlijk energiek was. Bij de koffie werd er druk (door elkaar) gepraat over babies en peuters. Er werd (te) hard gelachen om elkaars grappen. Oja en iemand was zwanger, dus of we een stoel konden meenemen naar de paddock. Met een stoel en veel herrie gingen we naar de paddock. Het paard trok zich gelukkig weinig van de drukte aan, maar ik besloot wel om eerst individuele oefeningen te doen en het paard het niet aan te doen om met de hele groep de paddock in te gaan.
Telkens ging één iemand een oefening met het paard doen terwijl de rest observeerde. Hoewel de sfeer onder de observatoren eerst nog wat melig was, sloeg dit al snel om en werd het stil. Vol verbazing keken ze hoe de verschillende vrouwen de interactie met het paard op verschillende manieren aanpakten. En hoe het paard telkens op een andere manier reageerde. Ze konden er niet over uit hoe dit paard in een paar seconden precies wist hoe zij stuk voor stuk in elkaar zitten. Nu zag ik een heel ander beeld van deze groep. Ze waren met elkaar verbonden, waardoor ze een rustige, veilige ‘kudde’ waren. Voor de volgende opdracht haalde een zwarte merrie op, zodat het andere paard terug kon naar zijn eigen veilige kudde. Ik vroeg de vrouwen om samen met de (loslopende) merrie een zelfgekozen route door de paddock af te leggen. Tijdens het lopen duwde het paard echter steeds één persoon uit de groep. Dit was de zwangere vrouw. Elke keer sloot ze weer ergens anders in de groep aan om mee te lopen, maar keer op keer duwde de merrie met haar schouder de vrouw weer de groep uit. Totdat de vrouw geïrriteerd raakte. Ze stond stil en vroeg zich hard op af wat er toch aan de hand was?!
Het werd doodstil. Ik zag iedereen blikken met elkaar uitwisselen. Na een tijdje schraapte iemand haar keel en zei heel zachtjes: “We weten allemaal waar dit over gaat. We hebben al vaker geprobeerd met je te praten maar je wil het niet horen. Sinds je zwanger bent sluit je je af voor de groep. We stellen vaak vragen over je zwangerschap, maar je geeft geen antwoord. We krijgen geen contact met je. Het voelt precies zoals het paard het nu laat zien, alsof je buiten de groep staat en er iets heel groots voorstaat waar we niet doorheen kunnen kijken.”. Zodra ze dit gezegd had liep de merrie weg van haar positie tussen de zwangere vrouw en de groep. Ze ging naast iemand anders staan. Het leek alsof deze vrouw schrok van de aanwezigheid van het paard. Ik vroeg of ze het spannend vond, het paard liep tenslotte los. Ze gaf aan dat het niet aan het paard lag, maar dat ze zich ineens besefte dat zij binnenkort de enige in de groep zou zijn die geen moeder was. En dat de zwangere vriendin lange tijd haar enige bondgenoot was geweest tegen een overvloed aan babykleertjes en bevallingsverhalen. Misschien, dacht ze hardop, sluit ze zich onbewust van de groep af uit loyaliteit naar mij….
Aan het eind van de workshop was er niet alleen veel gelachen, maar ook veel gehuild. Het is net het echte leven.
PS Vanwege de privacy zijn enkele persoonlijke gegevens anoniem gemaakt.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
