Op zoek naar de ontspan-knop

„Alleen als ik bij mijn paard ben.” antwoordt Saskia op mijn vraag of er ook wel eens momenten zijn dat ze geen onrust in haar hoofd heeft. “Dat is het enige moment dat ik me echt rustig voel.” Lachend voegt ze er aan toe: “Dat moet ook wel, want anders kan ik hem niet eens uit de wei halen!”

Saskia vertelt mij dat ze altijd al iemand is geweest die veel nadenkt, vaak piekert en gebeurtenissen steeds weer afspeelt in haar hoofd. De laatste tijd is er zo veel gebeurd in haar leven dat haar hoofd „op hol is geslagen” (om maar even in paardentermen te blijven). Ze ligt nachten wakker omdat ze haar hoofd niet uit kan zetten. Overdag kan ze zich niet op haar werk concentreren. Haar kinderen klagen dat mama er niet bij is met haar hoofd. Aan het eind van de dag is ze doodmoe van al dat nadenken. Ze is er helemaal klaar mee. Ze wil rust in haar hoofd.

Daar staan we dan samen in de paardenbak. Op zoek naar de rust. Eerlijk gezegd lukt het nog niet zo goed om die te vinden. Ik zie het aan het coachpaard. De normaal zo rustige, wat oudere ruin, loopt onrustig heen en weer. Hij kijkt ons aan, komt een paar passen naar ons toe, draait zich dan toch weer om en loopt weer weg. Hij eet een paar hapjes gras langs de kant, kijkt ons aan, alsof hij op het punt staat om naar ons toe te komen, maar loopt dan toch weer de andere kant op. Ik vraag aan Saskia of ze deze spiegel van het paard herkent.  Ze beaamt dat ze nu ook weer zo onrustig is.

„Dat komt omdat dit niet mijn eigen paard is.” legt Saskia uit „Bij mijn eigen paard ben ik op mijn gemak, nu ben ik hier en gaat er weer van alles door mijn hoofd heen. Ik vraag me meteen af of ik het wel goed doe, wat jij er wel niet van zal vinden als ik dit allemaal aan je vertel, of het paard me wel leuk zal vinden en zo gaat het maar door.”

Terwijl ze dit vertelt komt het paard ineens in een rechte lijn naar ons toe. Hij gaat bij Saskia staan. Zijn ogen zijn weer zacht en rustig, zoals ik hem ken. Hij legt zijn neus tegen Saskia’s buik en ademt hoorbaar diep in en uit. Saskia ademt ook diep uit en ontspant. Ze begint te lachen „Hij heeft gelijk! Ik vergeet gewoon helemaal te ademen als ik zo druk ben in mijn hoofd.”

Het begin is gemaakt. Het paard gaat ons helpen. Samen zullen we dat knopje in Saskia’s hoofd vinden wat de zorgen uitzet en de ontspanning aan. Zodat ze de rust die ze ervaart wanneer ze bij haar eigen paard is ook kan ervaren op haar werk, thuis en bij haar kinderen. Want dat wat de paarden ons leren is niet alleen waardevol op stal, maar ook (juist!) in het dagelijks leven. 

©Centrum voor Paardencoaching, Wendela den Tonkelaar, 2016-2020