Het onzichtbare paard
Al snel was duidelijk dat dit niet met werkdruk te maken had. Ze zat inderdaad niet lekker in haar vel, dat had haar leidinggevende goed gezien. Ze sliep slecht. Ze nam het werk te veel mee naar huis, dat deed ze vroeger helemaal niet. Ze had er ook minder plezier in. Maar de inhoud van het werk was niet veranderd. De werkdruk was niet hoger geworden. Ze kon ook nog steeds alles op tijd afkrijgen, als ze maar niet steeds zo moe was omdat ze zo slecht sliep. Dan kreeg ze het niet af en sliep ze daar slecht van. Zo draaide ze in een cirkeltje rond. De oorzaak? Ze had geen idee.
Tot onze eerste sessie bij de paarden. Haar aandacht werd getrokken door een wat introverte, zandkleurige pony. Bijna onzichtbaar stond hij tussen de andere paarden. Hij stond er, maar toch ook niet. Als er een ander paard aankwam deed hij snel een pas achteruit. Hij ging voor iedereen aan de kant. Toen we naar hem toeliepen keek hij onzeker om zich heen, alsof hij dacht dat we naar een ander pony opzoek waren. De pony trok haar aandacht, maar ze vond hem het minst aantrekkelijk van de hele kudde. Hij was niet knap, met zijn vreemde grote hoofd en wat was hij trouwens slecht bespierd. En ook zo onzeker, kwam niet voor zichzelf op, wat een watje, hij had vast geen vrienden en het was duidelijk dat hij er niet bij hoorde. Terwijl ze praatte, aaide ze de zandkleurige pony. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, raakte met zijn neus zacht haar handen aan en bleef met zijn hoofd tegen haar buik staan. Ze werd stil en ineens liepen de tranen over haar wangen. “Het gaat over mezelf, ik ben die pony!” zei ze en ze bleef huilen. De pony bleef bij haar staan en zuchtte diep.
Het is bijzonder hoe in het bijzijn van paarden, de diepere oorzaak van een probleem vaak in een paar minuten naar bovenkomt. Niemand vertelt tijdens de eerste ontmoeting met een wildvreemde professional meteen over zijn diepste gevoelens en welke ervaringen in zijn leven daaraan ten grondslag liggen. Behalve als er een paard naast je staat. Een paard waarbij je jezelf kan zijn, je masker af kan doen, die zorgt dat je je ontspannen en veilig voelt. Bedenk eens hoeveel tijd het zou besparen als alle coaches en therapeuten zo snel tot de kern kunnen komen? Dat zou de wachtlijsten een stuk korter maken.
Voor mijn cliënt was in één klap duidelijk wat de oorzaak was van haar gevoelens van stress en de slechte nachten. We hoefden het daar amper over te hebben, zo helder was het voor haar. Ze wist ook waar haar negatieve zelfbeeld vandaan kwam en vertelde over de gebeurtenissen in haar jeugd die haar gevormd hadden. We deden oefeningen met de pony, waarin ze merkte dat hij ondanks zijn onzekerheid toch dappere stappen durfde te zetten. Zelf ging ze ook dappere stappen zetten. Ze ging in gesprek met haar leidinggevende en collega’s en merkte dat die een heel ander beeld van haar hadden dan zijzelf. Ze werd geprezen om de rust en verbinding die ze bracht in het team. Ze hadden bewondering voor wat zij voor elkaar kreeg bij klanten. Langzaam merkte ze dat ze wel gezien werd en dat ze als volwassene een andere rol had dan ze als kind gehad had. Een rol in de kudde die net als bij de zandkleurige pony misschien niet meteen zichtbaar is, maar wel van waarde.
PS Vanwege de privacy zijn enkele persoonlijke gegevens anoniem gemaakt.
©Wendela den Tonkelaar, CVPC, 2024
