Tijdens de opleiding tot paardencoach oefende ik thuis met het geven van een coachingsessie en filmde deze ook. Iedere keer als ik ging oefenen stond ik daar in de bak, na een slapeloze nacht. De stemmetjes in mijn hoofd maakte me enorm onzeker. ”Stel je wel de goede vragen, weet je wel genoeg, geen gesloten vragen, vul niet in, kijk naar het paard, observeer, vertaal het gedrag van het paard, hoe ga je om met weerstand.”
Tijdens de betreffende coachingsessie bevroor het paard (een “freeze”), dat was 2 jaar lang mijn idee. Het paard stond, deed niets, was een standbeeld. Bij paarden is een freeze een teken van angst. Een signaal wat ik als coach zeer serieus neem.
Ik ging na verloop van tijd vragen stellen aan de persoon in de bak. Ze had de opdracht gekregen om het paard zonder touw mee te nemen. Dat lukte hooguit 3 passen, dan bleef het paard staan. De vrouw in de bak probeerde op afstand de aandacht van het paard te krijgen, geen reactie. Ze gaat er nog eens naar toe, weer 2 passen, verder niets. De vrouw blijft op afstand staan, het paard staat stil.
Er gebeurt niets. Totaal niets. In mijn hoofd spookt het, welke open vragen, is het teveel voor het paard, het lijkt een freeze.
HELP, ik wil een hulplijn!
Na een tijdje vraag ik of ze de oefening met touw wil doen. Waarop de vrouw antwoord: ” Ja hoor, dat lukt ook natuurlijk.” En jawel ze klikt de leadrope vast en loopt met het paard door de bak. Er wordt niet getrokken, het touw heeft ze over haar schouder hangen. „Overtuiging, is het sleutelwoord”.
Natuurlijk is dat zo. Maar ik blijf met het beeld van het paard dat daar stond, in mijn ogen totaal afgesloten. Had ik niet het paard uit de coaching moeten halen? Zelfs nu nog stel ik mezelf die vraag.
Maar was het wel een freeze? Was het niet: ”Ik weet het niet” Uiteindelijk bleek dat bij deze cliënt wel het punt te zijn. Als er houvast is kan mijn cliënt goed functioneren, maar als ze geen houvast heeft weet ze het absoluut niet meer, ze weet zich geen raad.
Pas nu realiseer ik mij: het paard liet het mij zien en ik interpreteerde het anders. Als het een echte freeze was geweest was het paard na het vastklikken aan de leadrope niet weer zo makkelijk meegelopen.
Ik realiseer me dat het belangrijk is om je sessies te filmen. Je onzekerheden, vragen, verkeerde interpretaties, wat heb ik gemist, je kunt het allemaal nog eens terugkijken.
Een tweede leermoment is: Luisteren en kijken naar mijn eigen lichamelijke reactie, oftewel, wat doen mijn spiegelneuronen. Als ik met mensen bezig ben spiegel ik die mensen en zij mij. Ik gebruik dit al veel langer in mijn paardrijlessen. Ik luister naar mijn lichaam als ik lesgeef, waar voel ik spanning, waar wringt het in mijn lichaam, wat zie ik bij mijn lesklant, zie ik op diezelfde plek spanning, of zie ik een bepaalde stand van het lichaam terug.
Bij coaching vind ik het lastiger om op mijn lichaam te vertrouwen, maar ik voel het natuurlijk wel. Juist het luisteren naar je eigen lichaam is belangrijk, omdat dat jou ook iets vertelt over de ander. Ook mijn gevoel, mijn houding moet ik erg goed in de gaten houden en beoordelen.Komt het bij mij vandaan, of bij mijn cliënt vandaan?
Wat een mooi vak, het leert je over mensen, over paarden, over jezelf!
Door: Liesbeth Jense, Paardencoach CVPC
©Centrum voor Paardencoaching, Liesbeth Jense, 2016
