De vorige praktijkdag van de opleiding Cognitief Coachen met Paarden was voor mij een bijzonder mooie dag. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik de mogelijkheid om iemand te coachen en te ervaren hoe dat nu echt daadwerkelijk is. En jeetje, wat kom ik daarin ook mezelf tegen. Het is duidelijk wat ik ieder mens toewens en wat ik moet leren loslaten.
Ria betrad de weide waar het coachpaard Lucky net in was gezet. Ik vroeg haar of ze contact met hem wilde maken. Lucky was met van alles en nog wat bezig behalve met Ria. Eerst snuffelde hij aan verschillende hoopjes zand en vervolgens ging hij grazen. Ria liep voorzichtig naar hem toe en probeerde contact met hem te krijgen. Lucky echter bleef grazend doorlopen. Je kon zien dat hij wel vanuit zijn ooghoek naar haar keek maar het gras was belangrijker.
Ria liep een paar passen naar achteren en bleef vanaf die plaats naar Lucky kijken. Lucky bleef grazen en keek tegelijkertijd vanuit zijn graashouding naar Ria. Ria stapte nog een paar passen achteruit en liep uiteindelijk een grote cirkel van hem af. Ria nam letterlijk en figuurlijk afstand van Lucky.
Ik vroeg Ria naar me toe te komen en samen bespraken we hoe dit voor haar voelde. Herkende ze dit? Ria was heel open en gaf inderdaad aan dat wanneer iemand geen contact wil dat ze zich dan terugtrekt. De ander moet het wel willen en wil die het niet, dan niet. Ze wil zich niet opdringen.
Ook gaf ze aan dat ze zich op haar werk geregeld niet gehoord voelt en wanneer ze zich niet gehoord voelt ze zich juist terugtrekt. Voor haar collega’s kan ze dan ongeinteresseerd overkomen.
Hmmm interessant, wat een spiegel….
In de tijd dat wij en ook de studenten en opleider in gesprek waren, graasde Lucky exact de circel die Ria had gelopen.
Ok en nu dacht ik…
“Zou je het nogmaals willen proberen?” vroeg ik. Waarop al snel de reactie kwam: “Ik denk niet dat het lukt.” Waarop ik vroeg, zou je hem vast willen maken zodat je op die manier contact kunt maken?. Neee dat absoluut niet, dan heeft hij geen vrijheid en dwing ik hem om contact te maken…
Hmmm interessant, is een touw een dwangmiddel?
Prima, Ria wilde geen touw. “Wil je proberen je ook laag te maken en naast hem te hurken terwijl hij graast om zo zijn interesse te wekken?” Ria wilde dat wel en liep rustig naar hem toe, op ruim een meter afstand hurkte ze vlakbij hem. Lucky graasde door en liep van haar weg.
Auw dit deed bij mij pijn. Ik wenste haar zo graag toe dat hij contact met haar zou maken.
Ria bleef een tijdlang gehurkt zitten en richtte zich langzaam op. Lucky graasde van haar weg en hield wel degelijk met zijn oren en ogen haar in de gaten.
Op dat moment keek ik mijn opleider en medestudenten met een vragende blik aan. Wat moet ik doen, haar door laten modderen of toch ingrijpen?
Maar toen…
Ria kwam in beweging richting Lucky en stak haar hand uit. Lucky kwam naar haar toe, snuffelde aan haar hand, keek haar aan en maakte contact. Vervolgens ging hij weer grazen. Ria bleef staan en keek naar hem.
Dank je wel, dacht ik, fijn Lucky dat je toch contact maakte. Of had ik moeten denken: dank je wel Ria dat je je over jezelf heen zette en toch echt contact maakte…
Toen ik Ria bij me vroeg vertelde ik wat ik had gezien. Ik vroeg hoe dat voor haar was? “Hij heeft me in ieder geval niet afgewezen.” zei ze.
WOW wat een interessante sessie was dit, bedankt Ria en Lucky!
In de kantine bespraken we dit met alle coaches in opleiding na. Ria kreeg eigenlijk een coaching van zeven coaches en pakte alles heel open en mooi op! Diepe bewondering heb ik voor haar.
Conclusie was dat Ria zelf nog even in de modder moet zitten om erachter te komen waar dit vandaan komt. Waarom neemt ze afstand wanneer ze merkt dat iemand niet direct contact wil? Waarom neemt ze afstand als ze zich niet gehoord voelt? Deze vragen kan ze alleen zelf beantwoorden.
Bij mijn vraag aan de docent die deze praktijkdag gaf of je zo een sessie kunt eindigen, was de terugvraag waarom niet. Ik persoonlijk had graag gewenst dat in deze sessie Lucky een langere tijd in contact met haar zou zijn. Ria reageerde zelf gelijk met nee, ik vind dit helemaal prima, ik ben een groot inzicht rijker ik ben hier dankbaar voor.
Hmmm interessant.
Wat is paardencoaching toch een prachtig beroep, ik kijk al uit naar mijn volgende ervaringen.
Door: Gemma van Awater, Student Cognitief Coachen met Paarden
©Centrum voor Paardencoaching, 2016
