Op het grote paardenevenement Equiday geeft het Centrum voor Paardencoaching (CVPC) dit jaar drie workshops, twee maal een workshop KIDS met PK en een maal de workshop IK met PK voor volwassenen. Mij is gevraagd of ik paarden mee wil nemen. „Geen punt,” zeg ik meteen. Hlif neem ik veel mee naar wedstrijden en ik schat in dat Aeringi ook perfect is voor kindercoaching. Hij is eigenlijk nergens bang voor en is gek op aandacht.
Zaterdag-ochtend arriveren we op het terrein van de KNHS in Ermelo en krijgen we een paddock waar twee paarden in kunnen. Ik heb draad en paaltjes bij me om de paddock in tweeën te kunnen doen want de ruin en de merrie staan normaal niet samen.
Al snel blijkt fout nummer 1, zet niet Aeringi naast de buren, voor Aeringi de aanleiding om maar eens het draad in te gaan maar Hlif, die kan het hebben een Spaanse buurman, dus van plaats wisselen die paarden.
Halverwege de ochtend moet de eerste kinderworkshop gegeven worden en ik had al bedacht dat het misschien beter was om Hlif te gebruiken. Zij is de rust zelve en Aeringi is nog steeds 2x zo groot als normaal. Hlif gaat rustig mee, maar Aeringi vindt het maar niks en wordt nu 3x zo groot. De paddockwacht zegt dat er stroom op de draden komt en dat stelt ons gerust.
De workshop begint en coach Melanie vertelt een en ander aan de toeschouwers over kindercoaching met paarden. Hlif die eerst de rust zelve was, gaat uit haar dak en mijn telefoon gaat. Ik besluit niet op te nemen, ik wil even op Hlif letten. Zodra de eerste deelnemer van 3 turven hoog de paddock inkomt is Hlif rustig en ik luister naar mijn voicemail.
Of de moeder van Aeringi hem op wil halen uit de ballenbak… Zoiets dus. Aeringi is door de draden gegaan en galoppeerde door de wei, langs de paddocks. Ze hebben hem gevangen en hij staat inmiddels rustig naast een mini-shet.
Hoe kun je je vergissen in hoe een paard gaat reageren op een nieuwe situatie… En het zou niet bij één verassing blijven. Je gaat nadenken over hoe je het zo prettig mogelijk kunt houden voor de paarden, maar ook voor de deelnemers moet veilig zijn.
In de middag nemen we dus gewoon twee paarden mee naar het terrein waar de workshops gegeven worden. Hlif doet nogmaals mee in de KIDS met PK workshop en met de volwassenen workshop gaan we Aeringi inzetten. Tijdens de workshop kunnen de paarden elkaar zien. Als het ene paard aan het werk is staat de ander geduldig te wachten buiten de workshopring. Het helpt, beide paarden zijn nu veel rustiger dan in de ochtend en laten zich weer van hun beste kant zien.
Collega Margriet en ik hebben besloten een demo van een teamtraining te geven, hoewel de groep elkaar niet kent. De eerste 4 deelnemers mogen om de beurt kennismaken met het paard. Aeringi vind het prima, hij staat rustig, bij de een wat meer reactie dan bij de ander, soms een paar passen weglopen. Vervolgens krijgt de groep de opdracht een rondje met hem te lopen door de longeerkraal.
Een van de groep neemt de leadrope over, de deelnemers vormen een kudde om Aeringi heen en op dat moment zie ik hem totaal ontspannen, hij heeft geen oog meer voor Hlif en de omstanders. Zijn hoofd zakt, hij briest een paar keer en loopt met de groep, tot hij ineens stopt, omkijkt en zijn hals uitstrekt naar een van de deelnemers die wat achterbleef. Zij voegt zich er weer bij en hij gaat weer lopen. Hij houdt deze deelnemer enorm in de gaten.
Het is jammer dat het zo’n korte sessie is. Waarom gaat het paard juist op deze deelnemer letten? Daar zou je op ingaan als het een „normale” sessie is. Nu is daar geen tijd voor, daarbij weet je ook niet wat er naar boven gaat komen en moet je rekening houden met de situatie, het is een workshop met toeschouwers en mensen die elkaar niet kennen.
Groep 2 mag de longeerkraal inkomen. Ook zij mogen kennis maken met het paard. Ze hebben net gezien dat Aeringi rustig was. Toch is het voor een paar deelnemers erg spannend. Aeringi raakt erg opgewonden en hij begint steeds met zijn hoofd en hals te schudden, alsof hij iets van zich af moet schudden.
Ik besluit dat het genoeg is geweest voor hem en dat we Hlif binnenhalen. Aeringi wordt door groom Agnes even in de naastgelegen longeerkraal losgelaten. Hij begint enorm rondjes te galopperen, ineens stopt hij en gaat rollen, briest een keer en hij is weer totaal zichzelf.
Een mooie ervaring voor de deelnemers en toeschouwers dat ook de zorg, het inschatten van het coachpaard en zijn welbevinden een grote rol spelen bij paardencoaching. Voor ons ook fijn dat we het niet alleen hoefden te vertellen, maar dat het ook zichtbaar was.
Door: Liesbeth Jense, Coach CVPC
©Centrum voor Paardencoaching, 2016
